Eén zwaluw maakt nog geen zomer, maar één slechte recensie kan de toon zetten. Op YouTube schreef iemand gisteren:
‘”De dood van Pyotr Ilyich” heeft hier en daar slechte recensies. Maar ik begrijp niet waarom. De schrijfstijl bevalt me prima, ik ben op blz. 80, moet vaak lachen, af en toe een traan. Ik zal dit boek op mijn reis in Thailand uitlezen.’
Bij mijn weten is er maar één slechte recensie van ‘De dood van Pyotr Ilyich’ verschenen, geschreven door NBD Biblion, die recensies schrijft op grond waarvan bibliotheken besluiten om een boek al of niet in hun collectie op te nemen. Ik verdenk deze recensent ervan dat hij alleen de laatste paar bladzijden van het boek heeft gelezen en verder wat rondgegoogeld heeft over Tchaikovsky (hij noemt zaken die helemaal niet in het boek voorkomen). Op mijn suggestie aan NBD Biblion om de recensie van Olga de Kort op te nemen (https://bit.ly/2VolSab), ging men niet in.
Bas Verheijden, de pianist die onlangs de Achttien Stukken van Tchaikovsky op sublieme wijze op cd zette, reageerde hier op sublieme wijze op:
Een tendens in recensies lijkt te zijn dat de schrijver vooral wil laten weten wat hij / zij voor verstand van zaken heeft door iets negatiefs te hebben ontdekt. Jammer, want het is minstens zo knap en intelligent om het moois wat geboden wordt te kunnen waarderen en benoemen.
Slechts zelden komt het voor dat iemand datgene weet te verwoorden wat je er als kunstenaar met ziel en zaligheid hebt ingestopt. Koester die momenten en negeer de rest (ook al snijdt zo’n nare opmerking altijd een beetje in de ziel).
Tchaikovsky heeft gelukkig de moed gehad zijn meesterwerken aan het papier te blijven toevertrouwen ondanks de af en toe ook niet malse kritieken die hem ten deel vielen!
Over 100 jaar leest men nog steeds jouw mooie roman, maar niemand ooit nog de bieb-recensie..
De dood van Pyotr Ilyich 